منو
کوره‌های سنتی تولید ذغال فشرده یکی از قدیمی‌ترین روش‌ها برای تولید ذغال هستند که هنوز در بسیاری از مناطق جهان به کار می‌روند. این کوره‌ها به دلیل سادگی طراحی و هزینه پایین ساخت، محبوبیت زیادی دارند. در ادامه به بررسی ویژگی‌ها، مراحل کار و مزایا و معایب کوره‌های سنتی می‌پردازیم.
• ساختار ساده: کوره‌های سنتی معمولاً از مواد اولیه‌ای مانند آجر، سنگ یا حتی خاک ساخته می‌شوند و طراحی آن‌ها به گونه‌ای است که حرارت را در داخل خود حفظ کنند.
• ابعاد متغیر: اندازه کوره‌ها بسته به نیاز تولیدکننده و مقدار مواد اولیه متفاوت است. برخی از کوره‌ها می‌توانند حجم بالایی از مواد را در یک بار کربن‌سازی کنند.
• عدم نیاز به تجهیزات پیشرفته: این کوره‌ها معمولاً نیازی به تجهیزات پیچیده و گران‌قیمت ندارند و می‌توانند با حداقل امکانات ساخته شوند.
• آماده‌سازی مواد اولیه: مواد اولیه شامل چوب‌های خشک، شاخه‌های گیاهی و ضایعات چوبی باید به اندازه‌های کوچکتر خرد شوند.
• بارگذاری کوره: مواد آماده شده باید درون کوره قرار گیرند. معمولاً این کار به صورت لایه‌ای انجام می‌شود تا جریان هوا به خوبی برقرار باشد.
• آتش‌زدن: پس از بارگذاری، آتش به داخل کوره زده می‌شود. حرارت ناشی از آتش باعث می‌شود که مواد شروع به سوختن کنند و گازهای فرار آزاد شوند.
• کربن‌سازی: با ادامه سوختن، دما به تدریج افزایش می‌یابد و فرآیند کربن‌سازی آغاز می‌شود. این مرحله معمولاً چند ساعت تا چند روز طول می‌کشد.
• خنک‌کردن: پس از اتمام فرآیند کربن‌سازی، کوره باید به آرامی خنک شود. این مرحله بسیار مهم است زیرا کاهش سریع دما می‌تواند منجر به ترک خوردن یا شکستن ذغال‌ها شود.
• برداشت ذغال: پس از خنک شدن، ذغال‌های تولید شده باید از کوره خارج شوند و در صورت نیاز، بسته‌بندی شوند.
هزینه پایین: ساخت و راه‌اندازی این کوره‌ها نسبت به انواع صنعتی بسیار ارزان‌تر است.
• استفاده از منابع محلی: این روش معمولاً وابسته به مواد اولیه محلی است که می‌تواند به کاهش هزینه‌ها کمک کند.
• سادگی در استفاده: کار با این کوره‌ها نیاز به دانش فنی پیچیده‌ای ندارد و افراد محلی می‌توانند به راحتی آن را مدیریت کنند.
